System Fiszkowy

System najbardziej rozpowszechniony. Słownictwo czy zwroty, które trzeba się nauczyć przygotowujemy w postaci listy do nauki i przepytujemy się z poszczególnych jednostek starając się nie patrzeć na odpoiwiedź. Nastepnie korygujemy ewentualną pomyłkę powtarzając sobie jeszcze raz.

 

Zasadnicza wada tego systemu to brak rozróżnienia, które jednostki umiem bardzo dobrze, które słabiej, a który najmniej. Również powtarzanie materiału odbywa się w całości – nad wszystkimi jednostkami spędzamy czas.

Widać zatem w tym systemie słabosci metody. Nie wiadomo, co jest dla mnie najtrudniejsze – co powinno być częściej przypominane, ani to co umiem już dobrze, co  mogę pominąć w procesie uczenia.

Nie wiadomo także kiedy należy powtórzyć słownictwo tak, aby nie robić tego za często, ale tak, aby optymalnie przypominać sobie to co już było zapamietywane.

Modyfikacją tej metody jest zastosowanie fiszek, które zmieniają formę przedstawiania poszczególnych jednostek pokazując na jednej stronie pytanie (pojęcie) a na drugiej odpowiedź (definicję) czasami rozbudowaną o przypadek użycia.

Kolejną modyfikacja tradycyjnych, papierowych fiszek, jest zastosowanie pudełka z przegródkami na te słowa, które znamy dobrze, gorzej, słabo lub wcale a także na magazyn nowych słów (na wzór rozwiązania z 1972, Sebastiana Leitnera – 3 pudełka).

Ulepszeniem (?) metody papierowej jest zastosowanie oprogramowania, które automatyzuje nam pokazywanie fiszek. Dobrym przykładem jest Quizlet, który oferuje różne formy przedstawiania jednostek do zapamiętania. 

System POWTÓREK W INTERWAŁACH

Niestety metoda fiszkowa nie daje możliwości (ani metody) wyznaczenia KIEDY daną jednostkę byłoby najlepiej powtarzać. Ogromną rolę odegrał tu Piotr Woźniak z jego produktem SuperMemo.

Za wikipedią: ,,SuperMemo – metoda przyswajania wiedzy wykorzystująca wiedzę o zapominaniu oraz pakiet oprogramowania wykorzystujący tę metodę.

Metoda ta umożliwia szybkie uczenie się dzięki specjalnemu systemowi powtarzania materiału, opartemu na stochastycznym modelu pamięci długotrwałej, zawierającym dwa komponenty: dostępność, określającą prawdopodobieństwo wywołania danego śladu pamięciowego, oraz stabilność, odnoszącą się do szybkości zanikania śladów pamięciowych (krzywa zapominania). System ten opiera się na redukcji do minimum efektu przerwy. Według autorów, dana ilość wiedzy może zostać przyswojona w czasie 10-50-krotnie krótszym niż przy zastosowaniu tradycyjnych metod.

SuperMemo jest rozwijane od 1985 r. Autorami modelu teoretycznego, na którym została oparta ta metoda, byli dwaj polscy naukowcy z Akademii Medycznej w Poznaniu: dr Piotr Woźniak (biolog i informatyk) oraz dr Edward Jacek Gorzelańczyk (lekarz i biochemik, obecnie dr hab., profesor UKW w Bydgoszczy). Implementacją i komercyjnym zastosowaniem metody zajął się jednak wyłącznie Piotr Woźniak, do którego dołączył fizyk dr Janusz Murakowski.”

Od czasu pojawienia się pierwszych wersji SuperMemo (1987) pracujacego pod systemem DOS pojawiło się wiele wersji algorytmu (najprostszego SM-2 do aktualnego w 2018 roku  SM-17). Sam produkt podzielony został na dwa warianty: komercyjny system multimedialny do kupienia w Supermemo.pl (linię multimedialną, reprezentowaną przez SuperMemo MSM, następnie SuperMemo UX i powiązane z nimi kursy językowe, rozwijane przez polską firmę SuperMemo World)  oraz dla ambitnych pełny i rozbudowany system SuperMemo17 znajdziemy na http://www.super-memory.com  (linię profesjonalną, reprezentowaną przez SuperMemo 2000 i późniejsze, którą rozwija twórca metody SuperMemo, Piotr Woźniak)

Istnieje na rynku bardzo wiele systemów bazujących na algorytmie SuperMemo np. Anki, Repetitions, Mnemosyne. Korzystają one jednak z lekko modyfikowanego algorytmu SM-2 z 1987. Od tego czasu minęlo 30 lat …. Mają jednak wiele zalet przy czym są darmowe, typu open source – warto więc je poznać.